Angelico Lipani (1842-1920) (N. Prot. 2178)

Fondatore delle Suore Terziarie del Signore. Nasce a Caltanissetta il 28 dicembre 1842. Entra tra i cappuccini nel 1861. A causa delle soppressioni degli Ordini religiosi lo stesso anni dell’ordinazione sacerdotale, 1866, deve lasciare il convento. Presso la Chiesa del Signore della città raduna e forma una Fraternità di Terziari Francescani dalla quale nascerà, per dare aiuto e sollievo alle orfane dei minatori, la nuova Famiglia religiosa femminile. Muore a Caltanissetta, dopo sette anni di malattia, il 9 luglio 1920. L’Inchiesta diocesana si è celebrata negli anni 1997-2001. Il Decreto di validità è stato emesso il 22 novembre 2002 con la richiesta di un’Indagine diocesana suppletiva sulla Fama di santità. Il nuovo Decreto di validità giuridica per l’Inchiesta diocesana fu emesso il 19 luglio 2004. Il 23 febbraio 2016 la Positio è stata sottoposta al giudizio dei Consultori Storici che hanno dato il loro parere favorevole. Il 17 gennaio 2019 il Congresso Peculiare dei Teologi ha riconosciuto le virtù eroiche del Servo di Dio e il successivo 18 giugno 2019 la Sessione Ordinaria della Congregazione delle Cause dei Santi ha dato parere favorevole per il riconoscimento delle virtù. Il 6 luglio 2019 il Santo Padre ha autorizzato la pubblicazione del Decreto super virtutibus. Venerabile. Ora si è in attesa di un miracolo.

18 czerwca 2019 r. kardynałowie i biskupi podczas zwyczajnej sesji Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, uznali, że Sługa Boży Angelico (z chrztu Vincenzo) Lipani (1842-1920) żył cnotami teologicznymi (wiarą, nadzieją i miłością) oraz kardynalnymi (męstwem, sprawiedliwością, roztropnością, wstrzemięźliwością) i złożonymi ślubami zakonnymi (ubóstwem, czystością i posłuszeństwem).

6 lipca 2019 r. Ojciec Święty, Franciszek, upoważnił Kongregację ds. Świętych do ogłoszenia odpowiedniego dekretu super virtutibus. Teraz dla jego beatyfikacji konieczne jest przedstawienie nadzwyczajnego/cudownego wydarzenia, które nastąpiło za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego.

Sługa Boży urodził się w Caltanissetta (Włochy) 28 grudnia 1842 r. Tego samego dnia został ochrzczony imieniem Wincenty, będąc piątym synem licznej rodziny małżonków Salvatore i Calogera Raitano.

Wincenty od dzieciństwa był pobożny i wyrażał pragnienie bycia zakonnikiem, ale rodzice nie podzielali tej samej opinii, widząc go bardziej jako kapłana diecezjalnego, by w jakiś sposób zatrzymać go w rodzinie, ponieważ jego rodzony brat Pietro, zmarł bardzo młodo będąc kapłanem. Ostatecznie jednak zwyciężyła łaska Boża, która sprawiła, że stanowcza decyzja Wincentego przekonała jego rodziców, którzy wyrazili zgodę na wstąpienie syna do zakonu. W wieku 19 lat, 23 października 1861 r., wstąpił do nowicjatu kapucynów w Caccamo (PA), otrzymując imię brata Angelico.

Po roku nowicjatu, 24 października 1862 roku, złożył pierwszą profesję i został przeniesiony do Palermo na studia filozoficzne i teologiczne. 23 października 1865 r. złożył profesję wieczystą, a 3 grudnia otrzymał święcenia kapłańskie, pozostając w Palermo dla ukończenia studiów teologicznych.

Wraz z wejściem w życie restrykcyjnego prawa wobec instytutów zakonnych (7 lipca 1866 r. i 15 sierpnia 1867 r.) młody kapłan musiał pozostawić habit zakonny i opuścić klasztor. Przywdział więc sutannę kapłana diecezjalnego i udał się pod posłuszeństwo biskupa Caltanissetty, JE Giovanniego Battisty Guttadauro († 1896). Po uzyskaniu licencji kaznodziei, w roku 1868, Sługa Boży zaczął zajmować się pomocą duchową Franciszkańskiemu Zakonowi Świeckich.

W 1874 r. biskup powierzył mu zadanie nauczyciela gramatyki łacińskiej w seminarium diecezjalnym. Jego posługa, którą wypełniał wiernie przez kolejne 25 lat, ukształtowała dużą grupę przyszłych kapłanów. Od roku 1872 bp Giovanni Battista Guttadauro mianował go wykładowcą w seminarium i formatorem młodych kandydatów diecezjalnych, rektorem małego, zniszczonego kościoła Świętego Krzyża na obrzeżach Caltanissetty. W niedługim czasie to miejsce stało się centrum intensywnego ruchu duchowego. W kościele tym (mający również drugi tytuł: Signore della Citta – Pan Miasta), z pomocą Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, Sługa Boży odnowił nabożeństwo do Krzyża Świętego i promował zbieranie chleba na rzecz ubogich.

Dzięki tym inicjatywom ojciec Angelico głęboko zaangażował się zarówno w życie duchowe, jak i charytatywno-społeczne w Caltanissetta, ale Bóg powołał go do czegoś bardziej wymagającego.

Miasto zostało zniszczone przez śmierć i tragedie rodzinne z powodu upadku kopalń siarki, w 1881 r. w Gessolungo i w 1882 r. w Tumminelli. Ofiary, którymi byli wyłącznie mężczyźni, pozostawiały wiele rodzin w trudnej sytuacji. Aby złagodzić żałobę i nędzę, obok kościoła Świętego Krzyża (Pana Miasta – Signore della Città), we wrześniu 1883 r. Sługa Boży kupił kilka domów, odnawiając je od fundamentów, aby dać w nich schronienie córkom górników, którzy zginęli w kopalniach.

Na początku października 1884 r. 12 sierot, pod opieką dwóch współpracowników, znalazło tam dom. W kolejnym roku dwie jego współpracowniczki staną się siostrami zakonnymi: Giuseppina Ruvolo i siostra Grazia Pedano, które w szarej szacie, czarnym welonie i z paskiem franciszkańskim poświęciły się Panu, kładąc fundamenty pod przyszły Instytut Sióstr Franciszkanek Pana Miasta (Suore Francescane del Signore della Città). Było to 15 października 1885 roku. Zgodnie z intuicją oraz za radą Sługi Bożego, 4 października 1899 r., zgromadzenie otrzymało stosowny dekret potwierdzający, podpisany przez biskupa Caltanissetty JE Ignazio Zuccaro. 30 sierpnia 1960 r. Stolica Apostolska wyda dekret papieskiej aprobaty Zgromadzenia zwanego Siostrami Franciszkankami Pana (Suore Francescane del Signore).

Sługa Boży był także promotorem prasy katolickiej, gdzie jako wydawca przyczynił się do publikacji Miesięcznika „Pobudka Tercjarzy Franciszkańskich” (Svegliarino dei Terziari Francescani) wydawanego od grudnia 1879 r. Była to kompilacja innych czasopism franciszkańskich z tego okresu wraz z artykułami Sługi Bożego, mająca na celu wzmocnienie miłości braterskiej wśród członków Trzeciego Zakonu i promowanie działań społecznych na rzecz ubogich.

Równocześnie z charytatywną akcją społeczną skierowaną do sierot, Sługa Boży podjął kroki w celu znalezienia nowego domu dla braci kapucynów. Kamień węgielny nowego klasztoru, trzeciego zbudowanego w Caltanissetta, został położony 20 listopada 1888 r. jednak budowa była bardzo powolna, tak że życie kapucynów zostało tam wznowione dopiero 4 października 1904 r., kiedy pierwsi bracia, w tym Sługa Boży, wznowili wspólne życie po burzliwych czasach zawieszenia działalności zakonów.

W dniu 29 lipca 1911 r. br. Angelico poprosił ministra prowincjalnego o pozwolenie na pobyt w domu rodzinnym, ze względu słabe zdrowie. Prośba została rozpatrzona pozytywnie, dlatego od 1912 r. do dnia swojej śmierci, tj. 9 lipca 1920 r., Sługa Boży, pod opieką sióstr Damiany i Teresy, kontynuował apostolat z tego miejsca, aby pomagać tym, którzy prosili go o radę i kierować z roztropnością założonym przez siebie instytutem.

Bez środków, bez rozgłosu, ofiarował swoją pomoc i wszystko, co posiadał, tym, którzy cierpieli lub byli bez środków do życia. Dla Sługi Bożego pomoc, materialna lub duchowa, dla ubogich, miała swoje źródło w ewangelicznym wezwaniu prowadzącym go do rozpoznawania potrzeb i osób. Wezwanie to aktualizował w posłudze miłości, dając się do dyspozycji jako szafarz Bożych darów, tych materialnych i duchowych, osobom potrzebującym.

Jego miłość wytryskująca i karmiona wiarą w cierpiącego Chrystusa (Christus patiens), Pana i Odkupiciela, objawiona i wymodlona w małym kościele Świętego Krzyża – Pana Miasta, mogła się rozwijać w tych śmiałych inicjatywach, które wyznaczały duszpasterstwo kapucyńskiego brata Angelico Lipani.