Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum PL

Log in
aktualizacja 11:54 AM UTC, Mar 20, 2024

Czcigodny Jakub z Balduina

Rzym, 16 czerwca 2017 – Jakub z Balduina (1900/48), kapucyn, kapłan.

16 czerwca 2017 papież Franciszek upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do wydania dekretu Super virtutibus dotyczącego Jakuba z Balduina, kapłana i spowiednika, członka Prowincji św. Krzyża Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, Wenecja-Friuli-Trydent (Włochy), zmarłego i pochowanego w Lourdes.

Czcigodny Sługa Boży urodził się jako ósme z dziesięciorga dzieci w Balduina Sant'Urbano (Wenecja Euganejska) w dniu 2 sierpnia 1900 roku i został ochrzczony dnia 5 sierpnia pod imieniem Beniamin Angelo. Od 1906 do 1909 uczęszczał do szkoły podstawowej, którą ukończy i w latach 1910-1914 kontynuował studia w College w Lendinara.

Młody Benjamin właśnie w Lendinara, poruszony przykładem braci żebrzących, zaczął odwiedzać klasztor braci kapucynów. Prowadzony duchowo przez proboszcza parafii, dnia 13 października 1917 roku, wstąpił do Niższego Seminarium Serafickiego, które prowadzone było przez Kapucynów w Rovigo, gdzie jako siedemnastolatek musiał odnaleźć się w grupie chłopców w wieku lat jedenastu. W związku z wybuchem Pierwszej Wojny Światowej został powołany do wojska, w którego szeregach pozostał do wiosny 1921. Po krótkiej wizycie w domu rodzinnym został wysłany w Serafickiego Seminarium w Weronie do trzeciej klasy gimnazjum. W dniu 28 września 1922 rozpoczął nowicjat w Bassano del Grappa, gdzie otrzymał imię Jakub z Balduina. Po złożeniu pierwszych ślubów dnia 29 września 1923 magister nowicjatu powiedział matce brata Jakuba, że jej syn nie potrafi robić dosłownie nic, potrafi się „jedynie modlić”. Na drugim roku teologii, brat Jakub zaczął odczuwać pierwsze objawy choroby, która towarzyszyła mu aż do śmierci:  encefalite letargica (śpiączkowe zapalenie mózgu).

Sytuacja zdrowotna budziła poważne wątpliwości co do zdolności i możliwości przyjęcia przez niego święceń kapłańskich. Jednak przełożeni, obawiając się przedwczesnej śmierci, postanowili dyspensować go od ostatniego roku teologii. W dniu 21 lipca 1929 roku w kościele Tolentini w Wenecji Sługa Boży został wyświęcony na kapłana przez kardynała Pietro La Fontaine, patriarchę Wenecji, ofiarując cierpienia i umartwienia dla zbawienia dusz, w intencji powołań kapłańskich oraz świętości kapłanów.

Po krótkim pobycie w Capodistria, dnia 28 listopada 1931, ojciec Jakub przybył do Udine, gdzie po krótkim czasie został poddany gruntownym badaniom lekarskim. Diagnoza była jednak bezlitosna: parkinson post encephalitic (parkinson post-mózgowy) z coraz gorszym rokowaniem: przewidywano najwyżej kilka lat życia. Od tego momentu jego stan zdrowia stale słabnie, jednakże nie uniemożliwiając mu życia wiernego Regule i wykonywania posługi spowiednika. Ze względu na trudności w poruszaniu się pozwolono mu przyjmować penitentów w swojej celi na pierwszym piętrze klasztoru, gdzie umieszczono konfesjonał.

Mając świadomość tak poważnej choroby ks. biskup Piotr Baldassi, bardzo aktywnie zaangażowany w organizację UNITALSI (Włoskie Stowarzyszenie Krajowe Transportu Chorych do Lourdes i Sanktuariów Międzynarodowych), zaprosił ojca Jakuba na pielgrzymkę do Lourdes. W dniu 19 lipca 1948 roku Sługa Boży udał się na pielgrzymkę pociągiem UNITALSI, przybywających w Lourdes po 35 godzinach podróży, nie mogąc jednak udać się natychmiast do groty objawień, czego osobiście bardzo pragnął. Pod wieczór tego samego dnia, jego stan pogorszył się tak bardzo, że został odwieziony na oddział pogotowia ratunkowego Asyl, gdzie zmarł w dniu 21 lipca 1948. Pogrzeb odbył się w obecności wielu pielgrzymów i kapłanów. Ciało zostało pochowane w rogu cmentarza cudzoziemców. W dniu 15 października 1949 dokonano przeniesienia ciała na bardziej godne miejsce spoczynku. Jego grób zawsze zdobią świeże kwiaty, świece i wota.

Giacomo da Balduina

Ostatnio zmieniany: środa, 21 czerwiec 2017 08:27