Brat Bernardino de Armellada zszedł ze sceny tego świata

Po niedawnej śmierci Oktawiana Schmuckiego, wielkiego uczonego z zakresu franciszkanizmu, odszedł do Pana kolejny współbrat, który również wiele napisał. Żył i pracował w Rzymie. To br. Bernardino de Armellada, w świecie Agostino García Perez. Miał 88 lat, 70 lat życia zakonnego i 64 kapłaństwa. Ostatnie dni życia przeżył w ambulatorium w Madrycie. Współbracia, którzy mu towarzyszyli, relacjonowali o pogarszającym się stanie jego zdrowia, o czym on sam dobrze wiedział. Niemal dwa miesiące temu byli zdziwieni jego pożegnalnymi słowami: „Niech Bóg będzie błogosławiony, do widzenia, bracia”. Dnia 22 lutego br. Bernardino wyszedł spokojnie na spotkanie Siostry Śmierci.

W 2010 roku z okazji 80–tych urodzin brata Bernardino Papieski Uniwersytet Antonianum opublikował na jego cześć księgę jubileuszową „Religioni et Doctrinae” pod redakcją br. Aleksandra Leona Horowskiego, ówczesny przewodniczący Instytutu Historycznego. Przedstawił on brata Bernardino jako „eksperta od Dunsa Szkota, płodnego historyka, cenionego i poszukiwanego nauczyciela”. Wiemy również, że filozofia i historia były jego dwoma uprzywilejowanymi dziedzinami badań.

Urodzony w rodzinie robotniczej, czwarty z ośmiorga dzieci, ujawnił swoją miłość do studiów już jako dziecko. W wieku siedemnastu lat wstąpił do nowicjatu w Bilbao (Hiszpania). Następne lata filozofii – trzy w Montehano i jeden rok w León – zachęciły go do „búsqueda de Dios a través de las últimas causas” (poszukiwania Boga wychodząc od rzeczy ostatecznych) – jak zwykł mawiać. Później uzyskał licencjat z teologii na Uniwersytecie w Salamance. Następnie na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie obronił doktorat, wspierając skotystyczną myśl o prymacie miłości w odniesieniu do ostatecznego celu ludzkiego życia. W Rzymie br. Bernardino uczestniczył w kursach znanych teologów, takich jak o. Zoltán Alszeghy i o. Juan Alfaro, ostatecznie prześcigając swych nauczycieli, korygując np. niektóre z wypowiedzi o. Alfaro o darmowości darów nadprzyrodzonych. W 1964 r. w Niemczech miał również kontakty ze znanym niemieckim teologiem Karlem Rahnerem, któremu przedstawił swoje dzieło dotyczące doktryny nadprzyrodzonej.

Wielkie postacie świata franciszkańskiego (Bonaventura, Szkot, Ockham, Wawrzyniec z Brindisi) były przedmiotem wielu jego badań. Z okazji 700-lecia urodzin Dunsa Szkota wygłosił wykład w Oksfordzie w 1966 r., a przy okazji obchodów 800-lecia jego śmierci uczestniczył w jednym z kongresów poświęconych Dunsowi Szkotowi (Mediolan, 2008).

Wśród innych uprzywilejowanych tematów jego studiów znalazła się mariologia, w szczególności osoba Niepokalanej, widziana oczami różnorakich autorów franciszkańskich. „Dziewica Maryja – powiedział w wywiadzie – zawsze była moją matczyną towarzyszką w mojej duchowości od czasów seminarium”.

Uważany za największego znawcę teologii świętego Wawrzyńca z Brindisi, opublikował w Wydawnictwie B.A.C. „Mariale” tego doktora apostolskiego.

W 1985 r. br. Bernardino został posłany do Rzymu jako profesor Instytutu Duchowości i sekretarz języka hiszpańskiego w Kurii Generalnej, a także jako wicepostulator sprawy hiszpańskich męczenników z Prowincji Castilla.

Br. Bernardino był znany ze swojej miłości do Kościoła oraz poświęcenia i wierności wobec niego i jego doktryny. „On – pisał br. Benedykt Vadakkekara – był zawsze mocno związany z kapucyńskim zakonem i był dumny z tego, że nosi swój habit, dokądkolwiek się udawał”.

Z tą wiernością Bogu, Jego Kościołowi i zakonowi kapucyńskiemu, teraz złożył wizytę Siostrze Śmierci, która z pewnością zastała go pośród rozlicznych zwojów papieru i dokumentów, aby przez łaskę przyjąć go do kontemplacji Oblicza Boga.