Nowi błogosławieni Kapucyni

Rzym, 28 października 2020 r. br. Leonardo Melki i br. Tommaso Saleh: męczennicy i błogosławieni

Ogłoszono dekret uznający męczeństwo brata Leonarda Melki i brataTommaso Saleh, Braci Kapucynów z Kustodii Bliskiego Wschodu (Liban i Syria).

Klimat wrogi chrześcijanom i epizody prześladowań trwały w różnych częściach Imperium Osmańskiego w ogólności, zaś w regionie Mezopotamii w sposób szczególny, począwszy od 1894 r., kiedy to miały miejsce masakry organizowane lub nakazywane przez rząd centralny. Wraz z wybuchem I wojny światowej prześladowania Kościoła stały się bardziej powszechne, systematyczne i zaciekłe, ujawniając plan masowej deportacji i eksterminacji, stając się tym samym „pierwszym ludobójstwem XX wieku” (deklaracja św. Jana Pawła II i Kerekina II, 27 września 2001). Zabójstwa rozpoczęły się w nocy z 23 na 24 kwietnia 1915 r. w Konstantynopolu, kiedy to dokonano pierwszych aresztowań wśród elity ormiańskiej. W tym to wydarzeniu zwanym Medz Jeghern („wielka zbrodnia” lub „wielkie zło”) zginęło ponad półtora miliona chrześcijan (Ormianie, Syryjczycy, Chaldejczycy, Asyryjczycy i Grecy). Wraz z nimi wielu zagranicznych biskupów, księży, zakonników i zakonnic oraz misjonarzy zostało skazanych na śmierć bez żadnego procesu, w tym dwóch Sług Bożych skazanych na śmierć w różnym czasie i miejscu, ale w podobnych okolicznościach.

Sługa Boży Leonard (w świecie Youssef Houais) Melki urodził się w libańskiej wiosce Baabdath (region Metn) pomiędzy końcem września a początkiem października 1881 roku, jako siódme z jedenastu dzieci. Prawdopodobnie przyjął chrzest 8 października tego samego roku, a bierzmowanie 19 listopada 1893. Zachwycony przykładem braci, postanowił zostać kapucynem i misjonarzem. 28 kwietnia 1895 wstąpił do niższego seminarium duchownego Santo Stefano koło Konstantynopola, należącego do Papieskiego Instytutu Wschodniego. Tam przyjął habit kapucyński 2 lipca 1899 r., a pierwszą profesję złożył 2 lipca 1900 r., w klasztorze Bugià koło Smyrny ukończył studia filozoficzno-teologiczne, śluby wieczyste złożył 2 lipca 1903 r., a święcenia kapłańskie przyjął 4 grudnia 1904 r. Po zdaniu egzaminu końcowego 23 kwietnia 1906 r., został skierowany do misji w Mezopotamii.

Obszarem jego misyjnego apostolatu były miasta Mardin, Mamuret-ul-Aziz i Orfa, gorliwie oddawał się posłudze spowiedzi i przepowiadania, nauczaniu, zarządzaniu szkołą, duszpasterstwu młodzieży, asystencji Trzeciemu Zakonowi Franciszkańskiemu i innym wspólnotom. Przebywał w tych miejscach z wyjątkiem kilku krótkich pobytów związanych z rekonwalescencją w swojej rodzinnej wiosce. 5 grudnia 1914 r. doszło do pierwszego nalotu wojskowego na kościół kapucynów w Mardin, po którym nastąpiły akty przemocy i prześladowania misjonarzy. Kulminację tych działań stanowił nakaz opuszczenia klasztoru. Sługa Boży, aby nie zostawić samego 80-letniego brata, zdecydował w ostatniej chwili pozostać z nim propter caritatem, mimo niebezpieczeństwa. 5 czerwca 1915 roku Sługa Boży został aresztowany i brutalnie torturowany przez sześć dni, co miało doprowadzić go do wyrzeczenia się wiary i przyjęcia islamu. W dniu 11 czerwca, w święto Najświętszego Serca Pana Jezusa, stanął na czele konwoju składającego się z 416 więźniów, rozpoczynając tym samym długą drogę deportacyjną, która miała zakończyć się w Diarbekir. Wśród deportowanych był także błogosławiony prałat Ignace Maloyan, ormiański arcybiskup katolicki Mardin. W połowie tej długiej podróży, po ponownej odmowie wyrzeczenia się wiary, wszyscy zostali zamordowani w miejscu zwanym Kalaat Zirzawane, a ich ciała wrzucono do studni i jaskiń.

Sługa Boży Tomasz (w świecie Géries) Saleh urodził się w tej samej libańskiej wiosce Baabdath, prawdopodobnie 3 maja 1879 roku, jako piąty z sześciu synów. W następnych dniach został ochrzczony i bierzmowany 19 listopada 1893 roku. On także, przyciągnięty przykładem braci kapucynów, postanowił zostać kapucynem i misjonarzem. Wraz ze współbratem, Sługą Bożym Leonardem Melki, 28 kwietnia 1895 wstąpił do niższego seminarium duchownego Santo Stefano, gdzie 2 lipca 1899 roku otrzymał habit kapucyński, a 2 lipca 1900 roku złożył pierwszą profesję. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył w klasztorze Bugià, gdzie złożył śluby wieczyste 2 lipca 1903 r. Święcenia kapłańskie przyjął 4 grudnia 1904 r. Po zdaniu egzaminu końcowego 23 kwietnia 1906 r. został skierowany ze Sługą Bożym Leonardem Melki do tej samej misji: Mezopotamia.

Jego życie misyjne toczyło się w miastach Mardin, Kharput i Diarbekir, gdzie gorliwie poświęcał się posłudze spowiedzi i kaznodziejstwu, nauczaniu, zarządzaniu szkołą, duszpasterstwu młodzieży i Franciszkańskiemu Zakonowi Świeckich. 22 grudnia 1914 r. został wyrzucony wraz ze współbratem i kilkoma zakonnicami z klasztoru w Diarbekir i schronił się w klasztorze w Orfa. Przez dwa lata dzielnie stawiał czoła policyjnym szykanom i przeżył dwie serie masakr chrześcijan w mieście. Został aresztowany 4 stycznia 1917 r. wraz z braćmi pod zarzutem ukrywania w klasztorze ormiańskiego księdza, zwierzchnika jego wspólnoty, ratując go tym samym od pewnej śmierci. Zarzucono mu też posiadanie broni, co było oczywiście fałszywym oskarżeniem. Oba zarzuty zakończyły się wyrokiem śmierci na Sługę Bożego, który ciągany z miejsca na miejsce poddawany był przemocy i znęcaniu się. W międzyczasie zachorował na tyfus. Przybywając do Marash, już wyczerpany, zmarł prawdopodobnie 18 stycznia 1917 r., wzywając swoich towarzyszy, aby zaufali Panu i ponawiając prośbę do Jezusa-Hostii, aby mógł znieść cierpienia za ormiańskiego kapłana.

Silne i znaczące świadectwo wiary i heroicznej miłości sług Bożych Leonarda Melki i Tomasza Saleha mówi także dziś Kościołowi i światu o silnej i żywej potrzebie głoszenia Ewangelii, która powinna dotrzeć nawet do miejsc najtrudniejszych i najbardziej odległych, niezależnie od niebezpieczeństw i prześladowań. To właśnie odważna wierność Chrystusowi, własnemu powołaniu misyjnemu osób konsekrowanych i swojemu powołaniu jako misjonarzy, doprowadziła dwóch naszych współbraci do zaakceptowania tego, że są „Bożą pszenicą w zębach zwierząt, aby stać się czystym chlebem Chrystusa” (Ignacy Antiocheński, List do Rzymian, IV, 1), światłością świata i solą ziemi.

 

 

Rzym, 28 października 2020 r.: Maria Lorenza Longo. Mniszka Kapucynka

Ojciec Święty Franciszek upoważnił do ogłoszenia dekretu uznającego cud przypisywany Czcigodnej Służebnicy Bożej Marii Lorenzie Longo.

Miejsce i rok urodzenia Marii Lorenzy Longo nie są dokładnie znane. Z pewnością była ona pochodzenia katalońskiego, prawdopodobnie urodziła się w Lérida około 1463 roku w szlacheckiej rodzinie Riquençà lub Requesens. W bardzo młodym wieku poślubiła Juana Llonca, regenta Rady Aragonii. Pewnego dnia podczas przyjęcia została otruta przez jedną ze swoich pokojówek, która żywiła do niej urazę. Otrucie to skutkowało paraliżem w kończynach dolnych. Mimo tego stanu w 1506 r. udała się za mężem do Neapolu.

Po śmierci męża Maria Lorenza w roku 1509 została zaprowadzona na pielgrzymkę do Sanktuarium w Loreto, gdzie uzyskała łaskę nagłego uzdrowienia. Po powrocie do Neapolu, po zorganizowaniu zakwaterowania dla swoich dzieci, poświęciła się całkowicie działalności charytatywnej w szpitalu San Nicola al Molo. W 1519 r. pod naciskiem Ettore Vernazzy podjęła się założenia szpitala dla nieuleczalnie chorych, zainaugurowanego 23 marca 1522 r.

Tak zwani „nieuleczalni” pacjenci byli głównie ofiarami „choroby francuskiej”, czyli kiły. Jej gorliwość sprawiła, że ​​opiekowała się także kobietami ulicy, dla których założyła Klasztor „Żałujących swego postępowania” (Monstero delle Pentite).

W 1530 roku do Neapolu przybyli pierwsi Kapucyni, którzy zostali przyjęci przez Marię Lorenzę Longo w budynkach gospodarczych szpitala. Trzy lata później prowadziła tę samą gościnną działalność charytatywną dla Teatynów.

Dołączyły do ​​niej kobiety, z którymi podjęta decyzję o przywróceniu życia nowej instytucji klauzurowej. 19 lutego 1535 roku Paweł III upoważnił ją do budowy klasztoru zgodnie z Regułą świętej Klary w pobliżu Szpitala dla Nieuleczalnych. Narodziła się nowa zreformowana gałąź sióstr Franciszkanek Drugiego Zakonu, która za przykładem Kapucynów poszła tą samą drogą życia ubogiego i surowego przyjmując również nazwę Kapucynek. W lipcu 1535 r. do nowego klasztoru Santa Maria in Gerusalemme wstąpiły pierwsze siostry.

Dnia 30 kwietnia 1536 r. Maria Lorenza na podstawie nowego papieskiego rozporządzenia uzyskała prawo do zwiększenia liczby sióstr do trzydziestu trzech, które od tego momentu nazywa się Klasztorem Trzydziestu Trzech Sióstr (Monastero delle Trentatré). W dniu 10 grudnia 1538 r. Paweł III zezwolił, w sposób całkiem wyjątkowy, na korzystanie z duchowej opieki i kierownictwa Kapucynów.

O ile rok jej urodzenia jest zupełnie niepewny, na podstawie różnych wskazań dokumentalnych jest pewne, że śmierć Czcigodnej Sługi Bożej nastąpiła w drugiej połowie 1539 roku.