Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum PL

Log in
aktualizacja 6:15 PM UTC, Mar 18, 2024

Pokorny Ojcze Genui

Papież Franciszek w dniu 5 sierpnia 2022 r. upoważnił Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych do opublikowania dekretu super virtutibus ojca Umile z Genui, założyciela Franciszkańskiego Uśmiechu i Małych Służebnic Dzieciątka Jezus. Ten pierwszy etap jest owocem wieloletniego zaangażowania wielu ludzi, którzy pracowali i modlili się. Dziś nie możemy zapomnieć o dwóch braciach, którzy nigdy nie wątpili w święte i cenne życie ojca Umile: o. Renato Galsaldi († Genua 2014) i o. Andrea Caruso († Lourdes 2019).

 

Ojciec Umile urodził się w Genui 21 kwietnia 1898 roku, jako drugi syn trojga dzieci Antoniego Bonzi i Laviny Podestà, został ochrzczony w parafii Matki Bożej Niepokalanej w Genui, 23 kwietnia, otrzymując imiona Józef Jan. Od 1906 do 1910 uczęszczał do szkoły w Instytucie Emanuele Celeste w Genui, a następnie do szkoły technicznej Ugolino Vivaldi. Po uzyskaniu dyplomu i licencji zawodowej w lipcu 1916 roku został zatrudniony przez Credito Italiano w Genui, a rok później przeniósł się do Cassa di Risparmio-Monte di Pietà w Genui. Sługa Boży od pierwszych lat przejawiał niezwykłą wrażliwość duchową i duszę poszukującą Boga. W wieku od 15 do 20 lat zaczęło się w nim kształtować pragnienie wstąpienia do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, który dobrze znał dzięki kwestarzowi bratu Taddeo Cambiaso z San Cipriano. 15 sierpnia 1918 rozpoczyna rok nowicjatu otrzymując  imię brat Umile (Pokorny) z Genui. Po złożeniu profesji czasowej 16 sierpnia 1919 r. został wysłany do klasztoru w Genui-Quarto na studia filozoficzne, a następnie do klasztoru św. Bernardyna w Genui, by kontynuować teologię. 17 września 1922 złożył profesję wieczystą, a 25 stycznia 1925 przyjął święcenia kapłańskie. Wysłany do Rzymu, 17 października 1927 r. uzyskał dyplom z filozofii na Papieskiej Akademii św. Tomasza, a 2 lipca 1928 r. z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.

Po powrocie do Prowincji rozpoczął nauczanie w Studium Teologicznym Kapucynów, pisał dzieła teologiczne, w szczególności pogłębiające doświadczenie mistyczne św. Katarzyny Genueńskiej, i pełnił posługę kaznodziejską. Tragiczne wydarzenia II wojny światowej i okresu powojennego zakłóciły jego spokojne życie jako profesora. Miasto zostało zniszczone przez ciężkie bombardowania. Wśród gruzów Sługa Boży ujrzał osierocone, głodne, bezdomne, straumatyzowane dzieci błąkające się i zdjęty litością zaczął je gromadzić w klasztorze świętego Barnaby w Genui. Istotnie, w tym tragicznym 1945 roku narodziło się to, co później stało się dziełem Franciszkańskiego Uśmiechu, który rozwinie się w różnych domach, szkołach, warsztatach mających na celu przyjęcie osieroconych dzieci i kształcenie młodzieży w świecie pracy. W ciągu 23 lat, w których kierował Franciszkańskim Uśmiechem, wychodził żebrać na ulice Genui, lubiany i przyjmowany przez wszystkich.

10 lipca 1948 r. kardynał Giuseppe Siri erygował Franciszkański Uśmiech jako Fundację Religijną, która w następnym roku uznana została także na poziomie cywilnym. W rzeczywistości Uśmiech Franciszkańskizostał podporządkowany ordynariuszowi diecezjalnemu i uzyskał większą autonomię w stosunku do Prowincji zakonnej Kapucynów. Położenie Sługi Bożego, zależnego od kard. Siriego, a jednocześnie należącego do Zakonu Kapucynów jako zakonnika, stwarzało momenty napięć z przełożonymi zakonnymi i współbraćmi. W międzyczasie dzieło rozszerzyło się z pomocą braci i dobrodziejów, a domy otwarto w Genui, Savonie i La Spezii.

W służbie Franciszkańskiego Uśmiechu w 1946 roku o. Umile założył Małe Służebnice Dzieciątka Jezus, a także zainicjował założenie Seminarium Duchownego przeznaczonego do tego samego celu, które jednak nie osiągnęło założonego celu. Ojciec Umile w każdym liście pisał wielkimi literami: Tylko Bóg i Jego miłość, ukazując, że miłość do Boga była żywotnym centrum jego życia, jego działania i jego modlitwy. Idąc za św. Franciszkiem z Asyżu, ubogim i pokornym, oraz w dramatycznym doświadczeniu ran pozostawionych przez II wojnę światową, odkrył i przylgnął do woli Boga, który powołał go do konkretnej miłości wobec bliźniego. A ten, który kiedyś nauczał teologii, teraz pogrążył się całym sobą i na pełnych obrotach w ranach tych niewinnych dzieci, które doznały przemocy i egoizmu dorosłych, aby dać im przyszłość i przywrócić im życie. Nie porzucił kultury, która do tej pory była jego głównym zaangażowaniem, ale wykorzystał ją, aby szkolić nowe pokolenie ludzi otwartych na nadzieję i przyszłych budowniczych pokoju.

Od 1967 zaczął mieć poważne problemy zdrowotne, które stopniowo go osłabiały, sprawiając, że chodzenie było bardzo męczące. 8 września 1968 roku złamał sobie ramię i w tych warunkach na początku 1969 roku chciał być przeniesiony do Villa Santa Chiara, dawniej Villa Piuma, pierwszej i głównej siedziby Franciszkańskiego Uśmiechu. Tu zmarł 9 lutego 1969 roku w otoczeniu Małych Służebnic i najbliższych swoich współpracowników.

Brat miłości i współczucia, który był w stanie odpowiedzieć na ciche wołanie wielu niewinnych dzieci, które straciły wszelkie uczucia z powodu przemocy wojny, która jak zawsze siała ból i zmęczenie. Teraz możemy Go przyzywać, aby dał każdemu nie tylko zdolność do dawania siebie i ofiarowania siebie drugiemu w głębokim geście miłości, ale niech wyjedna nam budowanie jedynej prawdziwej rodziny, która może dać i powiedzieć całemu światu, że tylko pokój, który daje Jezus, Pan, jest prawdziwym pokojem, który niesie w sobie prawdę, sprawiedliwość i przebaczenie Boga.

Decreto Super Virtutibus

PDF

Ostatnio zmieniany: środa, 07 wrzesień 2022 14:41